Lömbin mín

Á ferðum mínum upp og niður Fjarðarheiðina 4-5 sinnum á dag verða á vegi mínum búfénaður sem heldur sig við vegakantinn. Eins og það sé eitthvað bitastæðara þar að finna en fjær veginum. Sauðfé þetta er mér alltaf að verða kunnugara með hverjum deginum sem líður og ekki laust við að maður sé farinn að kunna vel við þessar skepnur, því þær hafa aldrei verið í neinu sérstöku uppáhaldi hjá mér blessaðar rollurnar. En ég sé litlu lömbin vaxa og dafna og verða sífellt sjálfstæðari og ekki laust við að maður sér farinn að fylgjast með vexti þeirra. Sum eru hætt að forða sér sem fætur toga frá veginum er ég kem akandi heldur færa sig makindalega eins og þau séu farin að treysta manni betur.

Það er undarlegt til þess að vita að maður skulu vera meðvitaðari um uppvöxt lambanna á Fjarðarheiðinni en sinna eigin lamba.

Kveðja,
Þorri.