Á líðandi stundu

Ég ligg hér í sófanum aðfaranótt 22. janúar og fylgst með nýjustu fréttum af Austurvelli og hugsanlegum stjórnarslitum í gegnum netmiðlana. Það væsir ekki um mig undir flísteppinu sem Lífeyrissparnaður Kaupþings gaf mer í sárabætur eftir slæma afkomu upp úr síðustu aldarmótum. Hvað ætli þeir gefi mér næst? Kannski svona kuldagalla eins og útigangsmennirnir spássera um í miðborginni á köldum vetrardögum. Það gæti komið sér vel eftir allt saman.

Mikil gerjun á sér stað þessa stundina í þjóðfélaginu, bæði meðal almennings og stjórnmálaflokkanna. Krafa mótmælenda er að boðað verði til kosninga. Stjórnarflokkarnir eru lamaðir fyrir ofan háls á meðan skálmöld ríkir við Austurvöll. Krafa um endurnýjun í forystu beggja stjórnarflokkanna er að verða æ háværari innan flokkanna. Framsókn hefur þegar endurnýjað sitt lið og er farin að míga utan í hina og þessa. Vinstri Grænir eru í bílstjórasætinu að þeim finnst og aka hart en vita ekki hvert. Fjálslyndir horfa bara á.

Eftir fall bankanna var fyrst spurt hvað þessir útrásarvíkingar voru að gera í útrásinni. Svo var spurt hvað Seðlabankinn og Fjármálaeftirlitið voru að gera á sama tíma. Því næst hvað bankarnir voru að gera og að síðustu hvað voru þingmenn og ráðherrar að gera. Ekki veit ég það en það heppnaðist allavega ekki. Og ekki veit ég hvað ég sjálfur á að gera.

Ég veit þó það að afi minn í Stóru-Mörk, sem var mikill Framsóknarmaður, hafði á réttu að standa er hann sagði að fótafúi ömmu minnar væri því að þakka að hún hafi alla tíð dansað of mikið við Íhaldið.

Kveðja,

Þorri.